Ja..! was de uiterst korte begroeting van de Belgische madam in de locale Friterie in Retie. En haar handen zochten al de toetsen van de kassa op. Geen ‘goedemiddag’ of ‘hallo’ met Vlaamse tongval. Overrompeld door deze krachtige opening, gaf ik mijn bestelling snel door. ‘Twee frites met tartaarsaus en een Cola light’, was mijn gehaaste reactie. Nog voordat ‘light’ was uitgesproken, keerde ze zich alweer met de rug naar de gasten om zich toe te wijden op haar echte passie: het bakken van frites. Blijkbaar was ze tevreden met de order en deed geen enkele moeite om onze bestelling uit te breiden. Tijdens het wachten keken we lekkerbekkend in de vitrinekast met een keur van heerlijke snacks. ‘Zullen we toch zo’n gehaktbal met in parten gesneden met stukjes ui of een curryworst bestellen’. Maar nee, in zo’n sfeer vergaat je de zin.
Na 5 minuten – en geen enkel woord gewisseld te hebben met de uitbater- was de bestelling gereed en mochten we na € 6,10 afgerekend te hebben, de frites tot de onze rekenen. En de frites was ook al niet zoals je in België verwacht. (Te) dunne frites, zonder zout en gebakken in vet met een (bij)smaakje. Maar ach, doe er alsnog wat zout op en heb maling aan de maat. Terwijl we op het propere terras de frites aten, rekende ik het omzetverlies uit. Met een beetje interesse, gastvrijheid en verkopen was onze bestelling uitgebreid met 2 snacks, nog een drankje en wellicht een ijsje als afsluiting. Gemiste omzet tenminste € 6,00….een verdubbeling!
Met een beetje belangstelling en een vleugje commercie lijkt het omzetprobleem in de horeca zich snel op te lossen. Zo gemakkelijk is het natuurlijk niet. Zeker is dat er nog heel wat winst te bereiken is. Doe maar eens een steekproef bij jezelf en vraag je af of je bij het laatste bezoek aan een horecabedrijf nog iets extra’s had willen besteden. Al is het maar een eerste of tweede kopje koffie bij de afsluiting van een etentje. De verkoop van een bedrijf kan met sprongen omhoog, als we de echte behoefte van een gast weten die de zaak betreedt. Honger hebben we gelukkig niet meer, dus eten is slechts het middel geworden om bijvoorbeeld een stop langs de weg smakelijk in te vullen. En is een diner de manier om met vrienden weer eens gezellig bij te praten. Als je die behoefte kent, dan komt de (horeca)invulling vanzelf…en de bijhorende (extra) omzet.
Ton Gimbrere's Blog 
Ja, Ton, helemaal waar!! Waar zijn de mensen, die er nog zin in hebben de mensen “te behagen en ze het naar hun zin te maken” voor een salaris/inkomen? Ik deel je mening helemaal; als je klant-/service gericht bent en empathie hebt of op z’n minst toont, dan maak je de klanten positief gestemd/blij en dat heeft echt zijn effect. Ikzelf woon in Poppel en het lekkerste frietje (vers gesneden aardappels in dikke patate, gebakken in het ouderwetse vet) vind je bij De Kets (1e frituur links als je Poppel binnenrijdt). Maar ook daar kan de vriendelijkheid en aandacht beter. Ik kan niet zeggen, dat het typisch Bels is, want maak ook andere situaties mee. Zou het geen inhuurkracht zijn geweest, die daar voor een kaal loontje keihard stond te werken voor de eigenaar, die elders lui op een terrasje zat te genieten?
Hee Ton, Het feit dat je dit etablisement bent ingewandeld blijkt dat er toch een aantrekkingskracht was. De voor alle bekende 6 x P in de marketing was hier dan niet van toepassing. Wellicht kan de eigenaar niet tellen. De P van Personeel is een elementaire factor. Indien de persoon de juiste aandacht had gegeven welke ook bij je past was hier de omzet toegenomen. Belgen in de grensstreek hebben het niet zo op “de Ollanders”. Wij hebben een dikke nek en men vergeet hierdoor dat wij ook gewone klanten zijn. De meerwaarde wordt daardoor snel vergeten. Voortaan maar weer een scackje bij Broodje Jantje?
Groet,
Frank
DayDeal